|
Castaños de dormeá, de Queixumes dos pinos -en gallego- "Castaños de dormeá, os de corpo ven comprido, de graciosa estatura, sobrados e ben seguidos: ¡ouh!, castaños, semellantes ós celtas nosos antigos; a quen as edras demostran amor, con abrazo amigo: os arrebatados ventos do mes bretemoso e frío de Xaneiro, entre vós fungan dando doentes suspiros: e o musgo dos vosos gallos, ermos e desgornecidos; ó impulso das duras ráfagas vai lonxe caír rompido. Cando xuntos nos criamos era outro tempo, e o recinto da vosa inda corta sombra non era grande; meniño daba eu tanta coma vos, no doce prado nativo." epdlp.com |