|
A Rosalía, de Sombra do aire na herba –en gallego- "Non convén chorar máis. Ela chorou por todos e para sempre. Calemos... Eu véxote así: crespós nas estrelas, ollos abertos de nenos mortos cravados nas salas do pazo Calemos... Nos currunchos acendéronse os altares do silenzo; choiva de frores de estameña nos tristes pasadelos. Coa túa boca torta chamas a mortos e náufragos dende a solaina, antre a brétema, en serán infinda. Delantal de camposanto e campás antre mar e brétema; barco negro e morto no camiño; pómulos marelos deformes pola door; balcón endexamais aberto cheo de paxaros e follas secas; seios exprimidos hasta a derradeira gota de luz; maos antre mirto e lúa, debaixo da auga verde do estanque. ¿Qué fas na serán que está esmorecendo sempre ou na noite que endexamais se rematará ? Sin corpo, sin traxe, sin bruído, coroa de somas, música de pianos enloitados... (Chove sobor das rosas e da escalinata do pazo). " epdlp.com |